هر چه هست، از این دل است...

یادمه دوران دبیرستان، یه معلّم خوش‌ذوق ادبیّات داشتیم، که اشعار خاصّی برامون می‌خوند؛

اشعاری که شاید برای دانش‌آموز دبیرستانی، قدری سنگین بود؛

ولی او  میخوند و  اگر احساس میکرد که ما نفهمیدیم،  برامون توضیح میداد.

یکی از این اشعار، همین شعر فوق‌العاده زیبای "ابوالقاسم لاهوتی" بود؛

که خیلی دوستش داشتم.

امشب این شعر را در وبلاگ یه عزیز بزرگوار دیدم؛ و  یه لحظه رفتم در حال و هوای " دل..."

 نشد یک لحظه از یادت جدا دل

زهی دل، آفرین دل، مرحبا دل!  

  ز دستش یکدم آسایش ندارم

نمی دانم چه باید کرد با دل؟  

هزاران بار منعش کردم از عشق

مگر برگشت از راه خطا دل؟...  

  به چشمانت مرا دل مبتلا کرد

  فلاکت دل، مصیبت دل، بلا دل!  

  از این دل، داد من بستان خدایا

  ز دستش تا به کی گویم: "خدا ! دل! "

  درون سینه،  آهی هم ندارد

  ستمکش دل، پریشان دل، گدا دل!  

  به تاری گردنش را بسته زلفت

  فقیر و عاجز و  بی دست و پا دل!  

  بشد خاک و  ز  کویت برنخیزد

  زهی ثابت قدم دل، باوفا دل!  

  ز عقل و دل، دگر از من مپرسید

  چو عشق آمد، کجا عقل و کجا دل؟!  

  تو، لاهوتی، ز دل نالی، دل از تو

  حیا کن، یا تو ساکت باش یا دل!  

ابوالقاسم لاهوتی

گردآوری: سعید جرّاحی  14/4/98