حسرت باران...

مردمم حسرت باران را میخورند...

ای باران،آه باران،باران! دلم از تو دلگیر نیست،
ولی نکند تو  هم مانند مردمم که فرهنگ را فراموش کرده اند،شادی را فراموش کرده اند،نکند تو هم شهرم را فراموش کردی!
باران ،آه باران،،دلم برای قطره های سردت تنگ شده.
دلم هوس قطره های نمناک باران،قدم زدن،در کوچه های تاریک و،نمناک با صدای زیبایت، با صدای خرد شدن برگ های شیشه ای ،کرده.

آسمان شهرم تبدیل به ابرهای خاموش گشته حتی آسمان هم هیزم تر و خشک را باهم سوزاند
خورشید درخشانم صورتش را پوشاند
ماه زیبایم دگر بیرون نیامد.

بدان تا زمانی که باران نیست کودکان شهر سقفشان آسمانیست.
باران،باران برگرد و قلب ها را بارانی کن،،برگرد.

امین اصغرزاده