⚫️ مرد مظلومی را میشناسم که...

- مردی را می‌شناسم که وقتی در حال انجام طواف مستحبّی بود و شیعه‌ای از او درخواست کمک کرد، طواف را رها و برای رفع نیاز برادر مؤمنش او را همراهی کرد.

- کریمی را می‌شناسم که دوبار، تمام دارایی و سه‌بار نیمی از دارایی‌اش را بخشید. مظلومی را می‌شناسم که «مُعِزُّالمُؤمِنین» بود، اما شیعیانِ خودش به او «مُذِل‌ُّالمُؤمِنین» می‌گفتند.

- غریبی را می‌شناسم که همسرش در خانهٔ خودش به او زهر خوراند و مسمومش کرد!

 امّا چیزی که جگر او را سوزاند، زهر نبود؛ سال‌ها بود که جگرش سوخته بود…!!

= همان وقتی در کودکی خانه‌شان را به آتش کشیدند و داغ مادر را بر دلش گذاشتند، آن وقتی که در جوانی، مظلومیّت و خانه‌نشینی پدر را نظاره‌گر بود، آن وقتی که جلوی چشمانش، روی منبر می‌رفتند و پدرش را لعن می‌کردند و همان وقتی که در تمام این مدّت، بسیاری از شیعیان بی‌تفاوت بودند و امام زمانشان را یاری نمی‌کردند...

در تمام این مدّت، جگرش پاره‌پاره شد. ‌[اتّفاقًا] شاید زهر،  تسکینی بود بر دردهایش...

+ شهادت امام حسن مجتبی(ع) به امام زمان و تمام شیعیان تسلیت باد.

ارسالی از مدیر محترم وبلاگ "دو سکّه محبّت"