برنامۀ روزانۀ نادر ابراهیمی

شاید مفید برای جوان و نوجوان

اگر چند کار را باهم، توأم، همزمان انجام ندهم، اصلاً قادر نیستم‏ کاری انجام دهم!

[مثلاً] 2 ساعت که به داستان می‏پردازم، خسته می‏شوم؛ مغزم از کار می‏فتد.

نبوغ یا استعداد ذاتی نویسندگی‏ ندارم ابداً، ابداً.

با جان کندن و مشقّت می‏نویسم. این است که‏ بعد از 2 ساعت، وامی‏مانم و بلافاصله خطّ عوض می‏کنم.

10‏ صفحه یا بیشتر می‏خوانم و یادداشت‏ برداری می‏کنم.

بعد می‏روم‏ دنبال کارهای تحقیقاتی‌‏ام را در یکی از زمینه‌‏ها می‏گیرم.

مثلا در زمینۀ‏ جغرافیای تاریخی ایران یا مواد معدنی ایران یا با یکی‏ از این 10 رشته، یکی- دو ساعت کلنجار می‏روم، چند ورقی‏ می‏نویسم یا چرک‏نویس می‏کنم.

وقتی مغز کوچکم از کار افتاد، می‏روم سر وقت خطّاطی.

برای رفع خستگی، کمی خطّ می‏نویسم. به نشاط می‏‌آیم.

اگر تمایل به ادامۀ‏ داستان‌‏نویسی‏ در من پدید آمده باشد، باز چند سطری می‏‌نویسم.

بعد می‏روم‏ سراغ حرفۀ محبوبم ادبیّات کودکان و مسایل کودکان.

یادداشت‏‌هایم را تنظیم می‏کنم یا چیزهایی می‏‌افزایم، فکرهای تازه‏ می‏کنم و زمانی که دیدم دیگر نمی‏توانم در این باره فکر کنم- خوب و بدش را نمی‏گویم، خودِ فکر کردن را می‏گویم.

 آن وقت‏ می‏روم سر وقت کارهای سینمایی؛ فیلمنامه‌‏نویسی، مقاله‌ها و کتاب‏‌هایی درباره سینما و به همین ترتیب، حرکت‏ می‏کنم.

این شیوۀ‏ کار کردن، در حدّ توانایی ناچیز من است و تجربه‏ ثابت کرده تنها به این شکل، قادر به کار هستم.

 بر این‏ اعتقادم این روش کار، درست است.

برای بیشتر مردمی که مثل من هستند و نه حامل نبوغ ذاتی مادرزاد!

 بنابراین، تک محصولی شدن و به یک رشته پرداختن، برای من که‏ خود را وظیفه‏‌مند نسبت به میهن و مردمم می‏دانم و کارگر ساده‏‌ای‏ هم هستم، به معنی بهره‏ نگرفتن از توانایی‏‌هاست و شانه خالی‏ کردن از ارائۀ خدمت.

حال، به دلیل احتمال‏ سودمند بودن تجربه‌ها و  روش‌‏های کار من برای نوجوانان و جوانان وطن، برای نخستین بار و آخرین بار، می‏‌خواهم توضیح‌هایم را در باب تنوّع کارهایی که انجام می‏دهم، پی بگیرم...

نادر  ابراهیمی

  منبع: ماهنامه داستان، شماره 4

گردآوری: سعید جرّاحی 16/3/1400

👇👇👇👇 

بازگشت به صفحۀ اصلی وبلاگ