بیماریِ "سره نویسی"؛ و معایب آن...

چندروز پیش، مدیر یکی از وبلاگ‌ها، با به‌کار بردن اصلاحات مهجور و باستانی،در نظری که برای وبلاگ ما گذاشته بود، حقیر را بر این داشت که توضیحی در این باره عرض کنم.

هر چند آن کسی که بخواهد بداند، نکته‌ای نیست که نتواند بداند !!

.

برخی از گویندگان و نویسندگان، دچار افراط و تفریط‌هایی در به‌کارگیری کلمه و کلام می‌شوند.

مثلاً برخی در نوشتن، بیشتر از کلمات عربی بهره می‌برند، درحالی‌که معادل فارسی برای آن کلمات هست.

و این یک عیب است برای زبان.

.

در مقابل، کسانی هم هستند که یا نادانسته، و یا با تعصّب خشکی که دارند، در استفاده از لغات کهنۀ قدیمی، افراط می‌کنند!

به این کار، اصطلاحاً "سره‌نویسی" می‌گویند.

قطعاً هر نوع افراط در هر کاری، مذموم است.

.

= "سره نویسی"، نوعی بیماری زبانی و در واقع دهن‌کجی به واقعیّت و پیشینیه و سنّت زبانی است.

در حقیقت، به کارگیری عناصر متروک و کهنۀ زبان باستان، ما را از زبان معیار فارسی دور می‌کند.

... و عجیب است که اگر از کسی بپرسی چرا این لغات کهنه را استفاده می‌کنی، دَم از دفاع زبان فارسی می‌زند!!

و این یعنی تناقض!!

.

البتّه استفاده کنندگان از این زبان متروک، خودشان بر دو نوعند:

1- افرادی که نمی‌دانند که این کار، ضربه به زبان فارسی است.

=این عزیزان را می‌شود آگاه کرد.

.

2- ولی کسانی هم هستند که قصدِ بیرون کشیدن استخوان‌های پوسیدۀ باستان از گورستان کلام هستند.

=آنها را باید به حال خود واگذار کرد!

و تکلیف کسی که نمی‌داند، و نمی‌داند که نمی‌داند، مشخّص است: جهل مرکّب!

...

خلاصۀ کلام:

= سره‌نوشتنِ زبان فارسی، ظلم به زبان فارسی، و یک اشتباه محض است...!

.

+ باز هم در این باره خواهم نوشت.

سعید جرّاحی 94/5/28

.

.

.

👇👇👇

لینک بازدید از صفحۀ اصلی وبلاگ

.

.