دیالوگ‌های ناب  "مختارنامه" (2)

(قسمت‌های آخر سریال) 

- مختار:

می‌ترسم کاری را که دشمنان نـتواستند انجام دهند، به دست این دوستانِ نادان بشود !

- ابراهیم مالک اشتر:

امان از زخم‌های نامرئیِ جهل.

- مختار:

برای من  وفای عجم، ذخیرۀ روزهای بی‌وفایی عرب بود.

- مُـهلّب (مشاور مُصعب زبیری):

اگر کفر نـبود، مختار را  "موسای کلیم"  می‌داسنتم، و این آتش (تدبیرش) را عصای معجزه‌اش...

- عُمره (همسر باوفای مختار):

مختار، مردِ میدان‌های سخت است؛ می‌داند چه کند...

- ناریه (زن بی‌وفای مختار، خطاب به "ثابت" پسر مختار):

بچّه‌جان! برو کتاب بخوان تا مثل پدرت در تله نیفتی!

- ثابت پسر مختار (خطاب به مادرش ناریه):

ای‌کاش شرع اجازه می‌داد تا پسری چون من، مُنکـر مادری چون تو باشد.

- ثابت، پسر مختار (خطاب به مادرش ناریه):

حالا می‌فهمم که چرا مختار  پای‌بنـد این خانه نـبود !

- ثابت (خطاب به پدرش مختار):

من پسر مختارم و وارث شمشیرش و همۀ داشته‌هایش.

- مختار (خطاب به پسرش ثابت):

میراث اصلی مختار، عشق به علی(ع) است.

- مختار (خطاب به همسر بی‌وفایش ناریه): 

ناریه! یادت نرود  تو  همسر مردی هستی که شرافت و غیرتش را با هیچ گوهری معامله نمی‌کند.

- ثابت پسر مختار:

کاش مادرم می‌دانست در  کجای زمان ایستاده است...

مُصعب زبیری (خطاب به عمره، همسر باوفای مختار):

  مختار  شکست خورده است.

 ...

- عُمره همسر باوفای مختار (خطاب به مصعب):

هر زمین خوردنی، شکست نیست؛ اگر مختار را  مثل من می‌شناختید، با پای خود به غرقاب کوفه نمی‌آمدید.

- اسماعیل (هنگام دیدن بی‌وفایی کوفیان):

تازه می‌فهمم که چرا  مختار به ایرانی‌ها  اردات خاصّی داشت...

- عبدالرّحمان (یار باوفای مختار):

مرز میان حقّ و باطل، یک تار موست؛ گاه عمری سر به سجده ساییدن، با خوردن یک خرمای غصبی بر باد  می‌شود!

گردآوری: سعید جرّاحی 8/5/95

کلیک کنید:

دیالوگ‌های ناب مختارنامه (1)